Адабиёти тоҷик. Синфи 7

Китоби дарсӣ. — Нашри аввал. — Душанбе: Мавлавӣ, 2008. — 320 с.МукаддимаАдабиёт як навъи санъат буда, дар тафовут аз меъмори, наккоши, хайкалтароши, кандакори, гулдўзи, рассоми, мусики, театр, кино, ракс ва суруд хаёти вокеиро бо сухан тасвир мекунад. Адабиёт калимаи араби буда, шакли чамъи «адаб» аст ва маънои фазилатхои маънави (одоб, хулки нек, хушгуфтори, хушнависи ва ѓайра)-ро дорад. Адабиёт ба маънои васеъ ва махдуд фахмида мешавад. Агар адабиёти сиёси, илми ва ѓайра дар назар дошта шуда бошад, ин фахмиши адабиёт ба маънои васеъ аст.
Агар адабиёти бадеиро дар назар дошта бошем, маънои махдуд ё мушаххасаш он аст, ки мачмўи асархои бадеиро дар бар мегирад. Адабиёти бадеи хакикати хаётро ба воситаи тасвири манзара ва накшхои бадеи дар симои одамон, табиат, шароиту мухити зист инъикос менамояд. Накшхои бадеи манзарахои хаёти зохири ва холати ботинии инсонро фаро мегиранд. Адабиёти бадеи донишхои моро дар бораи таърихи гузашта, тамаддун ва фарханги ватанию чахони зиёд мекунад. Аз мутолиаи адабиёти бадеи мо бо тасвирхои пурранги бадеии офаридаи нависанда вомехўрем, ки онхо хулку рафтори намуна доранд ва мо аз онхо ибрат мегирем. Накшхои начибу барчастаи адабиёти бадеи моро дар рўхияи накўкори, покизаахлоки, баинсофи ва рахмдили, вафодорию садокат, мехнатдўстию раѓбат ба илму хунар, шарафмандию хисси ифтихор, инсондўстию механпарвари, боиродагию мубориза дар рохи расидан ба максад, бохимматию чавонмарди, нотарсию росткавли, часурию шучоатманди, хуллас, рафтори хамидаи инсони тарбия намуда, ниход ва тинати моро аз танбали, хирсу хасад, бухлу кина, бадбинию беадолати, мачмўан аз тамоми хислатхои нафратовар тоза мекунад.